زندگی خیلی خیلی کوتاه‌تر از این حرف‌هاست که همه‌اش را با غر زدن طی کنیم.
نویسنده: آیه طائبی
این روزها می‌شود آدم‌ها را به سه دسته «ناله»، «معمولی» و «خوشحال» دسته‌بندی کرد. خلاف تا همین سال‌های اخیر، این روزها صدا و زور دسته‌ای که همیشه در حال ناله و غر زدن هستند از دو دسته دیگر بیشتر شده. مدام هم دیگران را با برچسب‌هایی مثل بی‌رگ، الکی خوش، کبک و امثالهم دسته‌بندی می‌کنند و البته خودشان را دغدغه‌مندان عالم می‌دانند.
اما آیا در حقیقت این طور است؟ راستش حقیقت را نمی‌دانم اما این طور فکر می‌کنم که زندگی خیلی خیلی کوتاه‌تر از این حرف‌هاست که همه‌اش را با غر زدن طی کنیم. سختی زندگی این روزها از همیشه بیشتر شده؟ البته که این‌طور است. مسائل و مشکلات عجیب‌تری سر راه‌مان است؟ موافقم. ظلم و ناعدالتی دارد فراگیر می‌شود؟ بله متأسفانه. اما همه این‌ها دلیل نمی‌شود چشم‌مان را روی نقطه‌های روشن، شادی‌ها و خوشی‌ها ببندیم. هنوز تولد یک انسان که تازه از پیش خدا آمده، بوی بهشت می‌دهد و لبخندآفرین است.
چه می‌شود وقتی بهم می‌رسیم از خنک‌تر بودن بهار امسال به نسبت سال قبل بگوییم جای آنکه از گرانی حرف بزنیم؟ همه ما در این جامعه هستیم و با همه این‌ها دست و پنجه نرم می‌کنیم. اما هیچ کدام‌مان وکیل و وزیری نیستیم که دست‌مان به اصلاحش برسد، پس چرا اوقات همدیگر را کدر کنیم با گفتن دوباره و دوباره‌اش؟ البته که به وقتش و در جای درستش باید از مسائل حرف زد و به دنبال رسیدگی و اصلاح بود. ولی در میان جمع دوستان، خانواده یا همکارها گفتن و تکرار کردن این مسائل دردی را دوا می‌کند؟ غیر از تلخکامی، آورده دیگری دارد؟
چرا به محض شنیدن خبر ازدواج دو نفر جای دعا خیر و خوشی، می‌گوییم «آخه کی توی این شرایط ازدواج می‌کنه؟ مردم دیوانه شدن به خدا» یا پس از شنیدن خبر بچه‌دار شدن یک زوج می‌گوییم «توی این شرایط آدم جدید اضافه می‌کنید به دنیا؟»
زندگی اگر رو به جلو حرکت نکند، قطعاً ثابت نمی‌ماند و حرکت معکوس خواهد داشت. شاید در شرایط پیچیده امروزی و با مشکلات فراوان موجود به پیش رفتن سخت باشد اما به عقب برگشتن حتماً تلخی بی‌حدی به همراه خواهد داشت.
نمی‌گویم بی‌توجه به سختی‌ها و دردها، خوش باشیم؛ حرفم این است که می‌شود آنقدر به شکل مداوم و بی‌انتهایی مرورشان نکرد. سختی‌ها با مرور زیاد می‌شوند همان‌طور که خوشی‌ها با مرور زیاد می‌شوند. اگر همین امروز تصمیم بگیریم به هرکسی که رسیدیم کمی حال خوش تقدیمش کنیم، به مرور حال عمومی همه‌مان کمی بهتر می‌شود. سختی‌های دنیا را هم به صاحبش واگذار کنیم با ایمان واگذار کنیم.
