در ۴۸ سالگی به بیش فعالی بزرگ سالی مبتلا شدم.
پاسخ به سوال مرد ۴۸ ساله
سوال:
مشکلی دارم که دقیقا نمی‌دانم باید برای حل آن چه کاری انجام بدهم. من مردی ۴۸ ساله هستم. خودم هم نمی‌دانم چرا این قدر اکتیو و پر جنب‌و‌جوش هستم. بیشتر مواقع، آرام و قرار ندارم. دوستانم می‌گویند که به اختلال بیش فعالی در بزرگ سالی مبتلا شدم. نگران خودم هستم. چه کنم؟
پاسخ:
مخاطب گرامی، من متوجه منظور شما از نداشتن آرام و قرار و پر جنب‌و‌جوش بودن، نشدم. آیا منظورتان این است که دایم احساس تنش، اضطراب و بی قراری می‌کنید؟ آیا تمایل به انجام کارهای هیجان‌انگیز برای مثال مسابقات اتومبیلرانی یا پرش از ارتفاع دارید؟ دقیقا مشکل بی‌قراری‌تان چگونه خود را نشان می‌دهد؟ یک فرد ۴۸ ساله در اواسط دوران بزرگ سالی خود است و در صورتی که مشکلی در بررسی سود و زیان انتخاب هایش نداشته باشد و تصمیماتش صدمه‌ای به خانواده، اطرافیان و شغلش نزند کاملا طبیعی و حتی خوشایند است که بخواهد سرزنده باشد و از زندگی‌اش لذت ببرد. گاهی جامعه و کلیشه های مربوط به سن یا جنسیت برای افراد محدودیت هایی را اعمال می‌کند که نیاز به بررسی و تامل بیشتر و گاه حتی تغییر دارد. اما اگر تصمیماتی می‌گیرید که برای شما یا دیگران تولید رنج می‌کند یا کارهایی که از نظر بخش مهمی از اطرافیان و عزیزان‌تان پذیرفته شده نیست از یک متخصص کمک بگیرید تا به بررسی دقیق‌تر موضوع بپردازد که آیا مسئله مطرح شده تنها ناشی از قضاوت بر مبنای یک سری کلیشه‌های نه چندان قابل اعتناست یا یک مشکل جدی است که نیاز به ارزیابی و درمان دارد.
تشخیص بیش فعالی در حیطه روان شناس‌هاست
اختلال بیش فعالی و کمبود توجه جزو آن دسته از اختلالاتی است که در میان عامه مردم بیش از اندازه به دیگران نسبت داده می‌شود. چگونه دوستان‌تان به این نتیجه رسیدند که این اختلال را دارید؟ آیا به یک متخصص مراجعه کرده‌اید؟ هر گونه تجربه انرژی بیش از اندازه به معنای داشتن اختلال بیش فعالی نیست. به خصوص این که علایم این اختلال در کودکی آغاز می‌شود و در بزرگ سالی نمای خود را تغییر می‌دهد. این اختلال، اختلالی نیست که فرد یک باره در بزرگ سالی به آن دچار شود بلکه از کودکی با آن درگیر است، سپس رفته رفته برخی علایم کم رنگ‌تر می‌شود و دیگر علایم نیز تا اندازه‌ای نمای خود را تغییر می‌دهند. بنابراین تشخیص این بیماری در حیطه تخصص یک روان شناس بالینی یا روان پزشک است. به شما توصیه می‌کنم از کمک یک فرد حرفه‌ای و متخصص بهره‌مند شوید.
نویسنده : تینا امیری | روان شناس بالینی و دانش‌آموخته انستیتو روان پزشکی
