مشاوره فردی: زنی مجردم و ۱۷ سال است می‌روم دکتر اعصاب و با زندگی مشکل دارم.
سوال:
زنی مجرد، ۵۰ ساله و کارمند هستم. ۱۷ سال است می‌روم دکتر اعصاب. نمی‌خواهم زندگی کنم. با زندگی مشکل دارم، خودکشی کردم اما نمردم، تصادف کردم اما نمردم. دکترها می‌گویند دارو بخوری، خوب می‌شوی! اما وقتی نمی‌خواهی زندگی کنی، کدام دارو خوبت می‌کند! ؟
پاسخ:
نکاتی که شما درباره شرایط خودتان مطرح کردید، نیاز به مداخله فوری توسط روان‌شناس یا روان پزشک دارد. با این حال، چند توصیه به شما دارم.
درباره اختلال افسردگی، اطلاعات کسب کنید
با توجه به نشانه‌ها و علایمی که در پیامک‌تان نام بردید، شما دچار اختلال افسردگی شده‌اید و باید اطلاعات‌تان را درباره این اختلال افزایش دهید. افسردگی یک بیماری روانی است که باعث احساس غم و ناراحتی مداوم و از دست‌دادن علاقه می‌شود. بیماری افسردگی یا دیپریشن بر طرز فکر، احساس و رفتار شما تاثیر می‌گذارد. افسردگی می‌تواند باعث ابتلا به انواع بیماری‌های جسمی و روانی شود. افراد افسرده، حس ناراحتی، اضطراب، پوچی و ناامیدی، بی‌ارزشی و بی‌قراری را تجربه می‌کنند و در بسیاری از موارد همه این احساسات به افکار خودکشی هم منجر می‌شوند. این ویژگی‌ها دقیقا مواردی هستند که شما به بسیاری از آن‌ها در پیامک‌تان اشاره کرده‌اید.
از پیگیری درمان خسته نشوید
تاکید می‌کنم در مرحله اول پیشنهاد من این است که حتماً به روان شناس به صورت حضوری مراجعه کنید و درمان خودتان را به‌طور جدی ادامه دهید. من اطلاعات دقیقی ندارم که چرا مراحل درمانی شما طولانی شده و شاید یک دلیلش این باشد که آن را به طور جدی و مستمر پیگیری نکرده اید. البته در کنار روند درمان چند پیشنهاد دیگر هم دارم.
ورزش و رژیم غذایی را جدی بگیرید
تلاش برای تحرک یا نظم دادن به مغز و تفکر، کاری است که به‌مرور زمان، احساسات منفی و ناخوشایند افسردگی را کاهش می‌دهد. همچنین یکی از مهم‌ترین راه‌های نجات از افسردگی داشتن یک رژیم غذایی سالم است که تقویت‌کننده خلق‌وخو باشد. مواد غذایی و خوراکی مانند الکل‌ها، کافئین، شکر و کربوهیدرات‌ها و … در تشدید افسردگی و ماندگاری این حالت خلقی بسیار مؤثرند.
از گوشه‌گیری پرهیز کنید
اگرچه برقراری ارتباط با دیگران برای فردی که به افسردگی مبتلاست، بسیار سخت است اما تلاش برای ارتباط گرفتن با دیگران و به‌ویژه افرادی که جزئی از دایره امن زندگی فرد هستند، بسیار اهمیت دارد. پرهیز از گوشه‌گیری و صحبت با دیگران به‌مرور می‌تواند بار روانی حاصل از این اختلال را کاهش دهد و احساس بهتری را در فرد ایجاد کند.
