پسر ۱۰ ساله ام از اتاقش بیرون نمی‌آید و نمی دانم آنجا چه می کند؟
نویسنده : دکتر فریده ناصری | روان‌شناس کودک
سوال: پسری ۱۰ ساله دارم. کلا هم یک بچه داریم. شوهرم کارمند و من خانه‌دار هستم. پسرم از صبح تا ظهر که مدرسه است، به محض این که به خانه می‌رسد، به اتاقش می‌رود و در را می‌بندد و با رایانه بازی می‌کند. من سر در نمی‌آورم ولی می‌گوید بازی به‌همراه دوستانش است و اینترنتی. حتی برای ناهار، با من و پدرش غذا نمی‌خورد و می‌گوید حوصله ندارم. شاید در شبانه‌روز، یک ساعت از اتاقش بیاید بیرون. با او چه کنم؟
پاسخ: نیاز به تمرکز فراوان این‌گونه بازی‌ها، هرگونه عناصر خارجی اثرگذار بر انجام بازی را به عنوان یک عنصر مزاحم و پارازیت تلقی می‌کند. حتی این عنصر می‌تواند یادآوری برای صرف ناهار یا شام و صبحانه دورهمی باشد که مشکل پسر شما هم به این مسئله مرتبط است. پرسشی که باید به آن پاسخ دهیم این است که در مواجهه با این رفتار کودک یا نوجوان، باید چه کنیم؟
مراقب باشید پرتوقع نشود
گفته‌اید فقط یک پسر دارید. بنابراین زندگی خانوادگی شما بر اساس سیاست تک‌فرزندی بنا نهاده شده است. این شیوه و سبک زندگی ناخودآگاه والدین را به سمت اتخاذ سیاست منفعلانه پیش می‌برد زیرا والدین به دلیل دیدن تمام امیال و آرزوهای خویش در تنها فرزندشان تمایل دارند که در مسیر تامین حداکثری خواسته‌های کودک خویش گام بردارند. این رفتارها آثار ناگواری بر تربیت صحیح فرزند به جا می‌گذارد که چه بسا در میان مدت و درازمدت فرزند ما را به فردی تبدیل می کند که توقع دارد تمام خواسته‌های وی از سوی دیگران حتما برآورده شود. بنابراین باید رفتاری داشته باشید که پرتوقع نشود.
با او همبازی شوید
گفته‌اید از بازی‌های پسرتان سر در نمی‌آورید که این هم یک آسیب است که اولیا از چگونگی گذراندن اوقات فراغت فرزندشان مطلع نیستند. والدین باید اطلاعات حداقلی از این بازی‌ها داشته باشند و درباره اتفاقاتی که در آن می‌افتد، آگاهی کسب کنند. چه بسا پسندیده است برخی مواقع همبازی کودک و نوجوان خود شوید و برایش زمان بگذارید تا او خود را در خانه و خانواده غریبه احساس نکند.
چارچوب‌ها را برایش مشخص کنید
در یک خانواده منظم، انجام دقیق کارها برای فرزند یا فرزندان روشن و تبیین شده است. کودک در خانواده چارچوب مدار برای تناول غذا باید آموخته باشد که این زمان فرصت مناسبی است که همه دور یک سفره یا میز جمع می‌شوند و از بودن در کنار هم لذت می‌برند؛ نه این که هر کدام از افراد خانواده به صورت جداگانه و مجزا از هم غذای‌شان را میل کنند. این که وی تمایل دارد تمام کارهای خود حتی غذا خوردنش را در اتاق و به صورت فردی انجام دهد به مصلحت نیست. این روند چه بسا از هم اکنون که در سنین آغازین نوجوانی است، به فاصله گرفتن بیشتر از خانواده بینجامد. برای تقویت ارتباط بیشتر فرزندتان با شما و پدر خانواده بهتر است به صورت کاملاً روشن از هم اکنون برای وی توضیح داده شود که خانه یک سری قوانین دارد و حتی باید ساعت بازی کردن هم مشخص باشد تا زیاده‌روی در آن قابل مدیریت باشد.
