عبدالرحمن ولایتی
واقعه دهم محرم ۶۱ هجری در قواره فاجعه ای به عمق تاریخ بشری مملو از مناظری ست که هر انسان نوعی را فارغ از مسلک و مکتب و پارادیم فکری به تفکر واداشته و دلش را به رنج و درد می آورد همانطور که حتی بسیاری از جماعتی که در اردوگاه عمر بن سعد و پشت فرماندهی شیخ عنود و حامق شمر بن ذی الجوشن در فرم عوام به جهالت و حماقت از حقانیت و ندای حقیقت حسین به سادگی عبور کرده و چشم خود را بستند و یا خواصی که دانسته از سر شهوت قدرت و آلودگی به مقام و شأن ناپایدار مادی امام را نادیده گرفتند در صحنه کربلا که پر از اپیزودهای جانگداز بود بر مظلومیت امام و یا شاید بر سرنوشت شوم و قساوت و شقاوت خود گریستند.
دهم محرم که در تقویم اسلام شیعی به روز عاشورا مشهور است به واقع یک فاجعه به عمق همه تاریخ است ولی از زاویه ای دیگر مملو از مناظری به زیبایی خلقت است منظره ای از نهایت اخلاق، معرفت و وفا که در قامت عباس بن علی به اوج می‌رسد و در یک جلوه ای به زیبایی یک مینیاتور با قطع دو دست مبارک به صورتی عارفانه نمود پیدا می‌کند و یا در منظره ای دیگر که جلوه ای واقعی از تجلی عشق است زمانی ست که ظهر عاشوراست و حسین همه یاران ش با معرفت تمام به مسلخ عشق رفته اند و امام بی یار و یاور و تنها و بی کس در محاصره ارتش یزید بن معاویه و قشری مسلکان خوارج مذهب به فرماندهی شمر است که با طمانینه و آرامش قصد نماز کرده و به قیام می ایستد همین لحظه، صحنه ظهور و تجلی عشق محض است که فقط در مقام عالی عرفان قابل فهم بوده و در قامت منحصر حسین محدود است پس تحلیل عاشورا از جانب امام و یارانش یک واقعه عارفانه _ عاشقانه با مناظری از نوع آفرینش با ندای ملکوتی ” فتبارک الله احسن الخالقین” است که به قول حافظ صحنه ای از یک تماشاگه راز است که جای درک هر مدعی نامحرم نیست و ذهنی عارفانه و دلی عاشقانه می طلبد که فهم کند؛
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده عالم دوام ما
