مالک رضایی
می گویند ۱۴ تیرماه در تقویم روز شمار ایران، روز قلم است. اما مگر کدام روز، روز قلم نیست؟!
از روزی که در پشت میز مدرسه و نشسته بر نیمکتی کوچک خواندیم و آموختیم، تا آنچه که در زندگی موجب غنای روح و روان و جان مان شد. تمام روزها از آنِ قلم است.
لیکن صد افسوس که در تاریخ این مرز و بوم، به یک نیِ قندش نمی خرند آن کس را، که کرد صد شَکَر افشانی از نیِ قلمی.
▫️اگر می خریدند که فردوسی بعد از سی سال قلم زدن بر روی اثری و بسی رنج بردن در آن سالِ سی، ترک دیار و وطن نمی کرد و در کوه و دشت و بیابان، خار مغیلان نمی پیمود تا حداقل جانش را از دست بداندیشان نجات دهد، مولوی هم در غربت نمی زیست و در غربت نمی مرد. حافظ هم نمی گفت با اینهمه شعرِ ترِ شیرینم، ز شاهنشه عجب دارم، که سر تا پای حافظ را چرا در زر نمی گیرد؟
اگر قدر و قیمتی می دید، مرض نداشت که چنین گلایه ای بکند.
باری؛
آنها که صاحبان قلم و اندیشه سرزمین خود را قدر و قیمت دادند افقی بسی بالاتر به روی ملت خود گشودند و درختشان چنان بار دانش گرفت که به زیر آوردند چرخ نیلوفری را. ما در طول تاریخ خود از این قافله عقب ماندیم.
