محسن پرستاری
بر باور خیلی از سینما دوستداران ایران زمانی گیشه ها پر بود از فیلم های جنگی یا به قول برخی «سینمای دفاع مقدس». طبیعی بود چرا که سینما هم به تناسب زمان و مشکلات پیرامون جامعه موضوعاتی برایش تراشیده می شود. از زمان جنگ که گذشتیم و کم کم از حال و هوای آن دوران دور شدیم رسیدیم به جایی که سینما هم با جامعه گامی رو به جلو برداشت. با برخوردها و تنش هایش سینمایش نیز پر تنش تر شد. از این رو می توان گفت که سینما آینه جامعه است.
فیلم عنکبوت نیز جزیی از این جریان سینمایی است. جریانی که از دل جامعه برمی خیزد.
عنکبوت را از منظر دیگر ببینیم و با فرمان «آتش به اختیار» بسنجیم. فرمانی که به خیلی ها جرات داد تا قانون را مچاله کنند و برای خود قانون دیگری بنویسند. شاید آن زمان چنین فرمانی صادر نشده بود ولی هر چه هست در جامعه سنتی کم از این افراد پیدا نمی شود.
کارکتر اصلی فیلم نیز چنین است و چنان. خود می برد و می دوزد. خود جان می ستاند و به نیتش که پاک سازی جامعه است ادامه می دهد. در آخر هم هیچ آثار پشیمانی در او هویدا نمی شود.
علت پیدایش چنین شخصیت ها را بی شک بایستی در دل جامعه بیمارگونه جست.
فیلم هم به نحو احسن از کار سعید که سازندگی است (کارگر و بنایی) الهام گرفته تا برسد به نقطه اعتمادی که توان سازندگی جامعه نیز در وجودش هست. نقطه اوجی که سعید بی خود و بی جهت این پتانسیل را در خود می بیند. و قس علی هذا…
